Mijn naam is Robert. Getrouwd en vader van 2 zoons. Tot zover kan mijn verhaal dat van heel veel mannen zijn, alleen werd het bij mij allemaal toch anders.

Mijn oudste zoon werd bijna 10 weken te vroeg geboren en kreeg ergens rond zijn geboorte een hersenbloeding. Gevolg is dat hij flinke problemen met zijn motoriek heeft. Cerebrale Parese noemen ze dat, maar als ik het heel simpel wil uitleggen zeg ik dat hij spastisch is. Zo kan hij zijn linkerhand beperkt gebruiken en hij kan alleen met hulpmiddelen een soort van lopen. Het grootste gedeelte van de tijd zit hij in een rolstoel.
Dat maakte mijn leven helemaal anders. Ik doe nog steeds wel (zo veel mogelijk) dezelfde dingen, maar ze gaan simpelweg anders. Samen fietsen doen we met een hele grote bakfiets, wintersporten in een zitski en als je op vakantie gaat moet je heel goed opletten welk huisje of appartement je boekt. Maar we kunnen het gelukkig nog wel doen.
Ook de manier waarop je naar je omgeving kijkt verandert flink. Dacht ik vroeger dat alles in Nederland wel prima geregeld was, nu blijkt dat er nog een wereld te winnen is. Het zou fijn zijn als je zo maar op vakantie kan, terwijl je weet dat alles goed geregeld is. Net als even uit eten, naar een pretpark of museum. Helaas is de praktijk dat het vaak handig is om toch even te bellen of het rolstoeltoegankelijk is.
Langzaamaan kwam ik ook tot de conclusie dat er veel mensen zijn die je kunnen vertellen dat iets niet toegankelijk is, maar dat er maar een paar zijn die je dan ook aangeven hoe het wel zou kunnen. En alleen naar het negatieve kijken zit niet in mijn aard, dus laten we vooral positief kijken naar hoe we toegankelijkheid vanzelfsprekend kunnen maken. En dat kan ik niet alleen, maar ik wil er op mijn manier een steentje (steen?) aan bijdragen.